அதிக அறிவால் வந்த வினை

நான் சின்ன வயசிலிருந்தே ரொம்ப அறிவாளின்னு எங்கம்மா சொல்லுவாங்க. (பத்து மாசக் குழந்தையா இருக்கும்போதே பேச ஆரம்பிச்சுட்டேனாம்). படிக்கும்போது ரெண்டு board exam-லயும் ஸ்கூல் ப்ர்ஸ்ட். காலேஜ்ல என்னைவிட பெரிய ஞான பழங்கள் நிறைய பேர் இருந்தாலும் ஏதோ சுமாரா வண்டி ஒடிக்கிட்டிருந்தது. சரி சரி என் அருமை பெருமையெல்லாம் வேறொரு பதிவுல வெச்சிக்கிறேன். இப்போ மேட்டர் என்னன்னா இப்படியெல்லாம் நாலு பேர் என்னை பாராட்ட வெச்ச அறிவால தான் நான் இப்போ ஒரு பேரிம்சையை அனுபவிச்சிட்டிருக்கேன். நாலு மாசத்துக்கு முன்னால பல் வலின்னு டாக்டர்கிட்ட போனேன். டெஸ்ட் பண்ணி பார்த்த அவரு ஒரு பல்லு சொத்தை (ஒரு காலத்துல வண்டி வண்டியா தின்ன சாக்லெட்டுகளின் வேலை). Root canal பண்ணா போதும். ஆனா உங்களுக்கு நாலு அறிவுப் பல் இருக்கு (அறிவாளிகளுக்கு அறிவு பல் இருக்கறதுல பெரிய ஆச்சர்யம் இல்ல) அத எடுத்துடனும். பின்னால பிரச்சனை வரும்னு சொன்னார். ஆனா குழந்தைக்கு ஒரு வயசு ஆகாததால இரண்டு மாசம் கழிச்சு எடுத்துடலாம்னு சொன்னார். போன மாசம் நாலு பல்லையும் ஒரே நாள்ல புடுங்கிடலாம்னு வந்து அட்மிட் ஆயிடுங்கன்னு சொன்னார். நான் வேணாம் அது பாட்டுக்கு இருந்துட்டு போகுது. பிரச்சனை பண்ணும்போது பார்த்துக்கலாம்ன்னு பிடிவாதமா மறுத்துட்டேன்.

போன வாரம் தீடிர்ன்னு வலது பக்க கீழ் தாடையில் இருக்க எல்லா பல்லுமே வலிக்கற மாதிரி இருந்தது. எந்த பல்லுன்னும் சரியா தெரியல. காதும், கழுத்தும் சேர்ந்து வலிக்க ஆரம்பிச்சிடிச்சு. மறுநாள் டாக்டர்கிட்ட போய் x-ray எடுத்துப் பார்த்தா ஒரு அறிவுப் பல்லுல இன்பெக்ஷன் ஆகிருந்தது. வேற வழியே இல்லை பல்ல புடுங்கியே ஆகனும்னு சொல்லிட்டார். பல்லு புடுங்கினதுக்கப்புறமா ஒரு வாரம் ரெஸ்ட் எடுக்கனும்னு சொல்லிட்டார். நானும் குஷியா மேட்டரை அம்மாகிட்ட சொல்லி கிளம்பி வர சொல்லிட்டேன். பல்ல புடுங்கிட்டு அம்மா வீட்டுக்கு போய் ஒரு வாரம் நல்லா சாப்பிட்டு ரெஸ்ட் எடுக்கனும்னு பிளான் எல்லாம் பண்ணி வெச்சேன். மறுநாள் சாயந்திரம் போனா local anaesthesia கொடுத்து போராடி ஒருவழியா பதினஞ்சு நிமிஷத்துல கீழ் பல்ல புடுங்கிட்டார். திரும்பவும் injection போட வந்தார். எதுக்குன்னு கேட்டா மேல இருக்க அறிவுப் பல்லையும் கையோடு எடுத்துடலாம்னார். வேணாம்னு சொல்றதுக்குள்ள ஊசியைப் போட்டு மேல் பல்லையும் புடுங்கிட்டார் மனுசன். ஆனா இந்தப் பல்லு ஒரே நிமிஷத்துல வந்துடுச்சு.



ஒரு வாரத்துக்கு மருந்து எழுதிக்கொடுத்துட்டு அவர் சொன்ன ஒவ்வொரு வார்த்தையும் என் காதுல இடி மாதிரி கேட்டுச்சு. அவர் சொன்னது இதுதான். "ஒரு வாரத்துக்கு சூடாகவோ, காரமாகவோ, கடினமாகவோ எதையும் சாப்பிடக்கூடாது. நொறுங்க பிசைந்த தயிர் சாதம், காரமேயில்லாம ரசம் சாதம், நிறைய ஜுஸ், ஐஸ்கிரீம் சாப்பிடனும்". அம்மா வீட்டுக்கு போய் நல்லா ஒரு பிடி பிடிக்கலாம்ங்கற என் ஆசையில மண்ண வாரிப்போட்டுட்டாரேன்னு நினைச்சுக்கிட்டே அம்மா வீட்டுக்கு பொட்டிய கட்டினேன். ஹும். அந்த ஏழு நாட்களும் ஒரே அவஸ்தை. எனக்கும் என் பதினாறு மாதக் குழந்தைக்கும் ஒரே சாப்பாடு. இதுல இன்னொரு கொடுமை என்னன்னா குளிர்ச்சியா சாப்பிட்டு தொண்டை வேற கட்டிடுச்சு. ஒரு வழியா ஏழு நாள் கழிச்சு தையல் பிரிச்சதுக்கப்புறம் சாப்பிட்ட தேங்காய் சட்னியே எனக்கு தேவாம்ரிதமாய் இருந்தது. இன்னும் ரெண்டு மாசம் கழிச்சு பாக்கி இருக்க ரெண்டு பல்லையும் புடுங்கனும். ஆக இந்தப்பதிவோட மெஸேஜ் என்னன்னா "அதிக அறிவும் ஆப்பு வைக்கும்".