ரகோத்தமன் பார்வையில் ராஜிவ் படுகொலை...

பெரும் எதிர்பார்ப்பை ஏற்படுத்தியுள்ள புத்தகம் முன்னாள் சி.பி.ஐ அதிகாரி திரு. ரஹோத்தமன் அவர்கள் எழுதியுள்ள "ராஜிவ் கொலை வழக்கு - மர்மம் விலகும் நேரம்". A to Z ஏற்கனவே நிறைய விஷயங்களை அலசியாயிற்று. இன்னும் என்ன புதுசாய் என்ற எண்ணமே புத்தகத்தை படிக்க தூண்டுகிறது. வெள்ளிகிழமையன்று புத்தக கண்காட்சியில் வாங்கிய புத்தகத்தை சனிக்கிழமை இரவு இரண்டு மணிநேரத்தில் படித்து முடித்தேன். புத்தகத்தை கையில் எடுத்தால் கீழே வைக்க முடியாத அளவுக்கு அப்படி ஒரு விறுவிறுப்பான நடை.

ஆசிரியர் சொல்வதைப் பார்த்தால்,விடுதலைப் புலிகளின் (சதித்)திட்டமும் அதனை அவர்கள் செயல்படுத்திய விதமும் ஆச்சர்யத்தை அளிக்கிறது. ஏற்கனவே கார்த்திகேயனின் புத்தகத்தில் இதைப் பற்றி மேலோட்டமாக படித்திருந்தாலும், இங்கு சொல்லப்பட்ட விதம் அட்டகாசம். முக்கியமாக தொடர்பு (contacts) ஏற்படுத்திக்கொள்ளும் விதம். நளினியை தங்கள் வசப்படுத்தியது, மரகதம் சந்திரசேகரின் மகன் மூலம் ராஜிவுக்கு மாலையிட முயற்சி செய்தது என சில விஷயங்கள் பிரமிக்க வைக்கின்றன. அதே போல் ஸ்ரீபெரும்புதூரிலிருந்து என்னென்ன பேருந்துகள், எத்தனை மணிக்கு, எந்தெந்த ஊருக்கு போகிறதென்ற விவரம் சிவராசனின் டைரியில் குறித்து வைக்கப்பட்டிருந்ததாக ரஹோத்தமன் குறிப்பிட்டுள்ளார். வந்தோம் கொன்றோம் சென்றோமென்றில்லாமல் க்ளீன் எக்ஸிக்யூஷன். ஹரிபாபுவின் கேமரா மட்டும் இல்லாவிட்டால் சி.பி.ஐ இந்தளவு துரிதமாக முன்னேறியிருக்குமா என்பது கொஞ்சம் சந்தேகமே. கிட்டுவின் சவால் முறியடிக்கப்படாமலே போயிருக்கலாம்.

புத்தகத்தின் மூலம் ரஹோத்தமன் வருத்தப்படுவது/கோவப்படுவது நிர்வாகத்தின் எல்லாம் மட்டங்களில் தென்படும் மட்டமான அலட்சியப்போக்கு.

"நமது நிர்வாகத் தளங்களில் புரையோடிப் போயிருக்கும் அலட்சிய மனோபாவம், பொறுப்பற்ற தன்மை, எதிலும் மேம்போக்கான அணுகுமுறை, உயரதிகாரிகளின் திடுக்கிடச் செய்யும் சில முடிவுகள், அரசியல் சூழ்ச்சிகள், ரகசிய பேரங்கள் போன்றவற்றை நேருக்கு நேர் எதிர்கொண்டு சமாளிக்க வேண்டியிருந்ததை மிக முக்கியமாகக் கருதுகிறேன்."

"மாபெரும் ஜனநாயக தேசம் என்று மார் தட்டிக்கொள்கிறோம். அடிப்படை ஒழுக்கங்களில் பெரும்பாலும் கோட்டை விட்டுவிடுகிறோம்."

சத்தியமான வார்த்தைகள். ஒரு சிட்டிங் பிரதமருக்கு உண்டான பாதுகாப்பு ஏற்பாடுகள் செய்யப்பட்டிருந்தும் என்ன பயன்? அரசியல்வாதிகளின் செயல்பாடும் ஆத்திரத்தை வரவழைக்கிறது. ஐந்து லட்ச ரூபாய் நிதி கொடுத்த ஒரே காரணத்திற்காக யாரையோ மாலையிட அனுமதிப்பதில் தெரிகிறது காசு/பதவி மேல் அவர்களின் மோகம். வைகோவிற்கு முன்னரே இது தெரியும் என கைகாட்டுகிறார் ஆசிரியர். இது உண்மையானால் (உண்மைதான் என நம்பத்தோன்றுகிறது) வைகோ மாபெரும் தவறிழைத்திருக்கிறார். ராஜிவ் காந்திக்காக சொல்லவில்லை. அவருடன் உயிரிழந்தோர், அதன் பின்னான குழப்பங்கள், வீண் நேர மற்றும் பண விரயங்களைத் தவிர்த்திருக்கலாமே.

தாமதிக்கப்பட்ட நீதி மறுக்கப்பட்ட நீதியாகவே கருதப்படுகிறது. அதேபோல் தாமதிக்கப்பட்ட உத்தரவுகள் அர்த்தமற்றதாகவே போகிறது. ஒரு இரவு முழுவதும் கமாண்டோக்களை வைத்துக்கொண்டு சிவராசன் மற்றும் சுபா பதுங்கியிருந்த வீட்டை ரவுண்ட் அப் செய்தும் மேற்கொண்டு உத்தரவு வராததால் ஒன்றும் செய்ய இயலாத கையாலாகத்தனத்தை வெறுப்புடன் குறிப்பிட்டுள்ளார். இதே தாமதம் தான் மும்பையில் பல உயிர்களை காவு வாங்கியது. நான் தான் அதிகாரி என் உத்தரவுகள் தான் செல்லும் என்ற மனோபாவம் மாறினாலொழிய இதுபோன்ற காட்சிகள் எத்தனை ஆண்டுகளானாலும் மாறாது.

எல்லாவற்றையும் விட புத்தகமெங்கும் விரவிக்கிடப்பது சிறப்பு புலனாய்வுப் படையின் தலைவர் கார்த்திகேயன் அவர்கள் மீதான கோவம். பல இடங்களில் நமக்கேன் வம்பு என்ற மனோபாவத்துடனே அவர் செயல்பட்டது போலத் தெரிகிறது. இப்படியான மனநிலையில் எந்தளவு நியாயமான விசாரணை நடக்குமென்பது கேள்விக்குறியாகிறது. அதேபோல் ரா, ஐ.பி போன்ற அமைப்புகளிடையே நிலவும் ஒற்றுமையின்மை (அப்படிப்பட்ட தோற்றமேற்படுவதே அசிங்கம்) சலிப்பை ஏற்படுத்துகிறது. ஐ.பிக்கு கிடைத்ததாக சொல்லப்படும் வீடியோ கேசட் புலனாய்வு குழுவிடம் ஒப்படைக்கப்பட்டிருந்தால் துரிதமாக விசாரணை முடிந்திருக்கும். நீ தான் காரணம் என ஒருவரை ஒருவர் சுட்டிக்காட்டும் போக்கு இருந்துகொண்டேதான் இருக்கிறது.

புத்தகத்தின் கடைசி பக்கங்களில் இறந்தவர்களின் பட்டியலில் சரி பாதி பேர் காவல்துறையைச் சேர்ந்தவர்கள். ஒன்பதாவது பேரைப் பார்த்தவுடம் இனம் புரியாத வலி மேலோங்கி நீர்த் திரை கண்களை மறைத்தது. பல பேரின் அஜாக்கிரதையால் ஐ'ம் மிஸ்ஸிங் யூ மாமா